until an owl crashes my window

Canım ölümüne sıkkın blog...Öyle böyle değil.
Aha böyle tüm sinirlerim ayakta, aynı zamanda bitkinim.Çatmaktan en çok korktuğum insanlara da çatıyorum.

Çok atarlıyım uleen !

Ne papatya çayları içtim ne temiz havalar aldım ne beyaz tavanlara baktım...Hiçbiri fayda etmedi iyi mi?!

Şu sinirimi geçirecek tek şey o projenin sağ salim teslim edilmesidir.O da mümkün gözükmüyor bu ruh haliyle...Böyle didikliyolar sanki beynimi.Kim bunlar be?!

Ben gidiyorum blog..Azcık ağlarsam deşarj olurum belki.Hatttsizeiyigünleaaar!