until an owl crashes my window

Garip bir şey yaptım yahu.

Az önce benden hoşlanan, beni seven, bana meyleden ne kadar insan varsa aldım hepsini msnde bir konuşma penceresine.

Öööyle baktım boş boş pencereye, kenarındaki isimlere.

Gözlerimin ve aklımın durakladığı her isimde hafızam canlanıp bir sergi salonuna dönüştü.

Sonra da açtığım gibi kapattım pencereyi.

Bunu niye yaptım bilmiyorum ya da bu nerden aklıma düştü anlayamadım.

Yine de değişik bir deneyimdi; artık iyice monotonlaşan günler için hissetmem gereken duyguları belirli bir düzene sokmuş olan zihnimde bir hareketlilik oldu en azından.Farklı bir hareketlilikti bu, kendimi anlamak istedim sanki.

Anladın mı diye sorarsanız bi bok anlamadım.

Sonrasında aklıma gelen ilk şey de sevgili günlüğüm Jack oldu, ancak kendisiyle aramızda fiziksel bir mesafe söz konusu.O nedenle ben de ruhumda en sevdiğim ikinci yer olan Atlantis'e koştum.

Şimdi de merak ediyorum.Acaba hazır hepsi bir penceredeyken, şok edici birkaç cümle kurup zıvölönk diye çevrimdışı mı göstereydim kendimi?Öyle demeyin be, zevkli olurdu hakkaten.En azından birkaç dakika salak salak gülmeme sebebiyet verirdi bu.

Kâr kârdır.