until an owl crashes my window

Kız kardeşimin annemin kuzeninin kızının balığını (evet...), onların tatile gitmesi sebebiyle evimize "Aman balık ölmesin, aman besleyelim hayvanı!" diyerekten getirmesiyle; küçükken komşu toplantılarında annem tarafından anlatılırken milleti keh keh güldürüp beni sinirlere gark eden bir olay aklıma geldi.

Benim balıklarım vardı sayın okur.

Kocaman bir fanusun içindeydiler, sayıları bilmem kaç idi.Zat-ı alileriniz bilir; balık dediğin very very oynak bir hayvandır.Hele ki onları hem şirin hem de aptal kılan bi ağız hareketleri vardır.Öpücük atmayı tik haline getirmiş insanlar gibi hömönö hömönö hareketler yaparlar.
Ben de minicik bir çucuk olaraktan balıklarımı çok sevdiğim için üzerlerine titrermişim doğal olarak.

E bu hayvanlar böle ağızlarını açıp kapatırlarsa, benim gibi mini mini bir veledin de onları aç sanması çok mu olanaksız bir şeydir?!

Değildir ve neticede onları çok sevdiğim için aç kalmalarına göz yumabilemezdim.

Evet coniler, bütün yemi boşaltmışım fanusa, büyük bir mutlulukla seyretmişim onları ve en sonunda da mutfakta yemek yapan annemin yanına gidip;

-Balıklarımı doyurdum, şimdi uyuolaar ! diye bir güzel de sevindirik olmuşum.

Annem de bana önce bir aferin çekmiş, sonrasındaysa balıkların şişip su üstünde güneşlenmek suretiyle Poseidon'un kolllarına doğru yola çıktıklarını gördüğü günden beri, bu hikayeyi komşuların vazgeçilmezi haline getirmiş, komşular 'Ay canım benim ne bilsin çucuk işte heaheuhehahehe','Ay sende çocuğun ulaşabileceği yere ne diye yemi koyuosun?' gibi yorumlarıyla beni çileden çıkarmışlardır.

Demem odur ki , bu annelerin söylemelerini istemediğimiz ancek eğlence olsun diye araya sıkıştırdıkları rezilliklerimiz biz kaç yaşına gelince sona erecektir?





Not: O resimdeki çucuk gerçekten benim.
Manyak balık ise Carrie Glenn'e aittir.