until an owl crashes my window

Bugün sokaklarda yürürken,kalabalıkta kendime yol açmaya çalışırken yine düşündüm.Yine aynı şeyi.Sarsan,sürükleyen,yapışkan bir his bu.Kimsenin duyamayacağı şekilde konuştum kendimle,hep yaptığım gibi; yanımda hiç kimseyi istemedim.İstesem,bir ses,bir nefes,bi ten göreceğim belki ama istemedim.
İçimdeki körfeze bırakıp kendimi yine boyumdan büyük yerlere gitmeye kalkıştım.Gene yolları karıştırdım, öfkemi arayıp buldum bir yerden yine ona danıştım.Sadece bağırdı bana deliler gibi bağırdı hem de.Yoluma çıkan bir kaç kadını,adamı dövmek istedim.O kadar sinirlendim ki gerisin geri karaya koştum daha fazla dayanamadım.Sonra hissetmeye başladım.Kaynar sular kafamı es geçip içime aktı.Canım yine yandı, yine yine.Geçeceğini bile bile yine üzülüp yine pişman oldum, yine gerçek sandım.
Sonra akşam oldu bir ezgi tutturdum hala da söylüyorum.Keyfim yerine gelene kadar da durmasam diyorum...Sıkılmayacağım bi şarkı yazsalar bana, ölene kadar çalsa da bunaltmasa beni, öyle mutlu olacağım ki gerisine gerek kalmayacak.
Dönüp üstüne kaydetsem hayatımın daha muhteşem şeylere üzülsem mesela bu kadar saçma olmasalar; sıkılmaya daha çok sebebim olacak, haklı sebepler olacak...Uff.

Sözleri derin, müziği keyifli bir Nightwish şarkısı geldi aklıma...Uf adam ne yazmış be.