until an owl crashes my window

Ben hep ağlardım.Öyle ağlardım ki düşen her damla iz bırakırdı döşemelerde.Bir an gelirdi,güneş batardı,yelkovan dönerdi ben ağlamaya başlardım.Kururdu pınarlarım,kan hücum ederdi gözlerime ama sesim kesilmezdi.

Biri girerdi içeri,azarlar çıkardı.

İfadesiz bakardım.Uzanıp döşemenin çimlerine,kireç beyazlığındaki tavanımın yıldızlarını seyrederdim.Şu dünyadaki tek parlamayan yıldızlardı onlar.Parlasalar keşke derdim ve ışıkları gözlerimi kamaştırırdı.Işık büyürdü büyürdü...Dolabım değişirdi,titrek karyolam da.Suların şırıltısı duyulurdu,nehri takip ederdim.Nehir büyür büyür okyanus olurdu.Şakınlıkla seyreder,daha ileri gidemez,cesaretim olmaz,geri dönerdim.Yıldızlarım aniden sönerdi,karyolam titrerdi ve ben hep nefret ederdim.Kan hücum ederdi ellerime ve bir şeyler parçalanırdı içimde ve bir şeyler parçalardı ellerim.Bir deftere uzanır,anlatır da anlatırdım.Dinlerdi ama sesi çıkmazdı,kızardım.

Biri girerdi içeri,üstümü örter çıkardı.